O Atlántida de Matamá está vivir un ano agridoce na súa estrea na Preferente Sur. Tras un ascenso meteórico desde a Terceira Galicia, o club vigués está sufrindo a desvantaxes de ser un dos poucos equipos da categoría que non paga e actualmente está penúltimo a trece puntos da permanencia. Este domingo sacaron un punto fronte ao Moaña (2-2) no Penedo da Moo tras comezar perdendo 0-2.

Nese encontro, o veterán central David Portas foi o autor dos dous goles. O defensor vigués atende hoxe a nosa chamada para falar da actualidade do Matamá e repasa en profundidade as súas difíciles saídas do Juvenil de Ponteareas e, especialmente, do Rápido de Bouzas tras 26 anos.

Futbolingalicia: Esta fin de semana anotaches un dobrete para rescatar un punto para o Atlántida de Matamá ante o Moaña. Que valoración fas do partido?

David Portas: «Saímos bastante mal na primeira parte, onde o Moaña tivo unha intensidade moi alta e nós tivemos moitos erros que nos penalizaron. Non eramos capaces de saír co balón xogado e tiñamos moitas perdas. Iso provocou que o Moaña sempre estivese no noso campo e iso se reflectiu no marcador con dous goles totalmente merecidos. Creo que no descanso fixemos un par de trocos, entre eles o sistema, e creo que nos saíron ben. Sacamos un pouco de garra e de corazón para intentar dar a volta ao marcador e xa tivemos algo máis de balón, feito que provocou que o Moaña xa non estivese tan cómodo. O primeiro gol foi de penalti e, a partir de aí, intentámolo ata que chegou o empate nunha falta lateral. Tiven a sorte de poder facer os dous goles, que xa facía moito tempo que non o lograba nun mesmo partido».

FIG: ⁠⁠Estades a 13 puntos da permanencia. Cres que é posible lograla?

DP: «Sendo sincero, non miramos para a permanencia. Esta tempada para o club é un premio enorme porque nunca estivera na Preferente, aínda que tamén sabemos que está sendo un ano moi complicado, pese que a dinámica está mudando nos últimos partidos. Pasaron moitas cousas extradeportivas que influíron no rendemento do equipo, polo que se fai moi complicado. O que si sabemos é que imos roubar puntos a equipos que os necesitan porque non imos dar ningún punto por perdido. Está claro que levamos moito tempo sen gañar pero en calquera fin de semana pode chegar. Estamos a competir ante todos os equipos e temos unha dinámica na que se estamos un pouco máis acertados de cara ao gol e máis finos no apartado defensivo, poderemos mellorar e lograr algúns triunfos».

FIG: Como definirías esta tempada ata o momento?

DP: «O problema está en que eramos un equipo en pretempada e por uns problemas entre xogadores e corpo técnico e algunha lesión, o equipo que comezou a tempada non ten nada que ver co que temos agora. Houbo que facer fichaxes e iso sempre é complicado para un club como o Matamá que non paga. Sabemos que o fútbol é moi bonito pero o soldo sempre impulsa aos xogadores a poder firmar nun club. Iso dificulta moito a posibilidade de fichar a alguén que mellore o que xa tes. Si é certo que cambiou moito o que pensabamos ao principio e tivemos que acomodarnos á nosa maneira de xogar outra vez. Agora imos crecendo pouco a pouco».

FIG: ⁠Chegaches o ano pasado ao club e conseguistes un ascenso. Que significou ese salto de categoría para todos vós?

DP: «Eu cheguei ao club por Tomás Comesaña, actual dianteiro, xa que somos moi amigos e o campo quédame preto da casa. Saín un pouco descontento do Juvenil e fichei polo Matamá, onde me dixeran que había un grupo enorme no vestiario. Eu quería volver a desfrutar do fútbol, algo que non lograra nos anteriores anos por certos problemas que me estaban a quitar as gañas de practicar este deporte. Creo que foi un ano incrible, onde me volvín a sentir xogador e a sentir nun vestiario que era algo máis que adestrar e xogar. Eramos unha familia e a cuestión era intentar repetir este ano pero non puido ser por causas extradeportivas que fixeron que moitos xogadores non sigan aquí a día de hoxe».

FIG: Foi un ascenso meteórico desde Terceira Galicia para chegar por primeira vez a Preferente. Porén, este curso estalle custando moito ao club sumar puntos. Cres que este é o teito do Atlántida de Matamá a día de hoxe?

DP: «O Matamá ten un mérito enorme porque lograr ascenso tras ascenso desde Terceira Galicia ata Preferente é algo moi difícil de conseguir. Eu só recordo algo parecido cando saín de xuvenís no Rápido de Bouzas e fixemos o mesmo co equipo B. É unha fazaña moi difícil. Creo que ao final estar aí e conseguir ascensos é complicado, polo que creo que o Matamá recibiu o premio de xogar na Preferente grazas a tantos anos de facer as cousas ben. Non estamos na mellor situación clasificatoria pero, polo menos, sabemos que a xente está desfrutando da experiencia».

FIG: Tes xa 41 anos e moito fútbol ás túas costas. Que consellos lle das ao resto de xogadores?

DP: «O principal é que teñan humildade e que desfruten do fútbol. Non sei se pasaría sempre ou non, pero é certo que agora todo o mundo busca un profesionalismo extremo para poder xogar en Primeira División e para chegar a iso, ademais de ter moita sorte, necesitas ser moi bo e facer as cousas moi ben. Ao final estamos a falar de Preferente, pero en Terceira e en Segunda B pasaba o mesmo. Hai que ter humildade e gañas de aprender e mellorar cada día. Os anos pasan, os xogadores collen máis carreira e cada un mellora o que é capaz, sempre que un queira facelo e queira escoitar consellos de fóra. É complicado cando pensas que xa o sabes todo».

FIG: ⁠⁠⁠Seguirás vestido de curto a vindeira tempada?

DP: «Non sei a verdade. Levo dicíndolle á miña muller que me retiro desde fai cinco anos e xa parezo Joaquín no Betis. Podería ser o último, non o sei. Creo que agora non é o momento de decidilo porque para iso está o verán».

FIG: Indo a túa carreira, destacan dous clubs por enriba de todo, especialmente o Rápido de Bouzas. Como recordas esas campañas no Pujales?

DP: «O Rápido de Bouzas foi para min unha familia durante moitos anos, pero aquí foi onde o fútbol me demostrou que non ten memoria. Eu pasei alí 26 anos, é dicir, case toda a miña carreira futbolística. Empecei en benxamíns e acabaron botándome do club cando conseguimos o ascenso a Segunda B. Foi algo moi inxusto por parte deles e realmente creo que desmereceu todo o compromiso que eu tivera alí. Foi un ano onde estaba xogando todo ata que rompín o tendón de Aquiles. No momento no que me lesiono parece que non formo parte de nada. Eu teño a rotura o 31 de xaneiro no campo do Choco e o único que lle importou ao club foi dar de baixa a miña ficha para fichar a outro. Eu entendía que quixeran suplir a baixa pero estabamos no final de mercado e non había tempo para fichar a alguén. Sentíame moi mal porque me obrigaron a firmar a baixa e total non serviu para nada porque non ficharon a ninguén. Estaba convencido de que ibamos xogar a fase ese ano e, de feito, eu recupérome en catro meses e acabamos subindo. O que pasou no seguinte verán non ten descrición. Comunícanme que non sigo no equipo a principios de agosto. Tras 26 anos alí, cando non falan contigo en todo o verán, ti pensas que vas estar renovado. Pero chega agosto e me comentan que o adestrador non conta comigo. Chegou Borja Jiménez, actual adestrador do Leganés, e explícanme que non me coñece de nada e que non quere que siga. Eu penso que desde o club deberían terme feito a ficha, aínda que o adestrador despois non me puxera a xogar, porque era o capitán e levaba 26 anos alí. Botáronme á rúa a golpe de agosto e pareceume moi mal».

FIG: Tras esta difícil saída firmas polo Juvenil de Ponteareas. Que pasou alí?

DP: «En Pardellas pasei seis anos nas que diferencio dúas etapas. Os catro primeiros anos foron incribles. O Juvenil parecíame un club que facía moitísimas cousas con moi pouca xente na directiva. Eran tres ou catro persoas e facían moitas cousas ben. Tratábannos de forma espléndida, pagaban cando tiñan que pagar e, o máis importante, miraban polos seus temas e non se metían en temas deportivos, que llos deixaban ao corpo técnico. Logo deses catro anos, houbo un cambio, aparecen os problemas para pagar e a directiva comeza a tomar decisións deportivas. A cousa comezou a ir peor, o último ano deixaron de pagar e os xogadores tivemos que denunciar. En 2025 seguimos agardando por un xuízo que está datado para xuño. Saímos con mal sabor de boca porque ao final nunca queres andar así. Eu entendo que poden aparecer problemas á hora de pagar pero o que non se pode facer é mentir aos xogadores na cara. Iso é algo que o presidente fixo bastantes veces. Eu non xogaba ao fútbol polos cartos, aínda que si que era unha axuda para chegar a Ponteareas desde Vigo, porque non precisaba os cartos do fútbol para vivir. Eu poñía a cara cos xogadores porque era o capitán e recibía mentiras constantemente do presidente. Sentíame mal porque parecía que eu enganaba ao resto de xogadores pero eu comunicáballe as informacións que me transmitía o presidente. Ao final, por moitos anos que botei, acabei mal cos dous clubs onde máis xoguei na miña carreira e non foi pola miña parte porque eu non tiven problemas con ningún». 

FIG: ⁠Que opinas da situación actual do club?

DP: «Dáme moita mágoa porque eu vivín varios presidentes alí como Baltasar Pujales que facía un traballo excelente xunto a persoas que lle axudaban de verdade. Os seguintes nunca chegaron a ser así de resolutivos e algúns pensaron que o club era un xoguete co que podían gañar diñeiro. Ao final, dáme moita pena porque creo que o club é totalmente sostible cunha base que tiña un número impresionante de nenos e sempre acababa con débedas. O club levaba moitos anos en Terceira pero o ano pasado xa tiveron problemas e o que lle fixeron este ano aos xogadores xa di moito do que se viña. Son situación moi raras que non benefician en nada a unha institución como o Rápido de Bouzas. A directiva marchará pero o club quedará moi danado. Terá que vir xente que faga as cousas ben para intentar subilo o máis arriba posible».